Portal

Κορίνα Νικολοπουλου

Στις 17^η Μαΐου του 1990 η ομοφυλοφιλία έπαψε να θεωρείται ως ασθένεια από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας. Έκτοτε η μέρα αυτή τιμάται ως η Παγκόσμια Ημέρα κατά της Ομοφοβίας, Αμφιφοβίας και Τρανσφοβίας. Επιπλέον, ο Ιούνιος είναι ένας μήνας γεμάτος με πολύχρωμα χρώματα μιας και είναι παγκοσμίως αφιερωμένος στο Pride, τη μεγαλύτερη γιορτή της κοινότητας των ΛΟΑΤΚΙ+. Με αφορμή αυτών, αξίζει να γίνει αναφορά στη ρητορική μίσους που συμβαίνει τόσο εντός όσο και εκτός του διαδικτυακού χώρου.

Πρόσφατα η Διευθύντρια του Σωματείου Υποστήριξης Διεμφυλικών (ΣΥΔ), έκανε μια δημοσίευση στο λογαριασμό της στα κοινωνικά δίκτυα που αποκάλυπτε ένα γεγονός σχετικά με τη δύσκολη καθημερινότητα που αντιμετωπίζει μια τρανς γυναίκα λόγω της διαφορετικότητας της.

Πιο συγκεκριμένα μίλησε, για μια γυναίκα που έτυχε να περνάει έξω από ένα γυμνάσιο κατά τις πρωινές ώρες, καθώς πήγαινε στο σούπερ μάρκετ. Τότε κάποια παιδιά, που βρίσκονταν μέσα στο σχολικό χώρο άρχισαν να την βρίζουν, προσβάλλοντας την για τη διαφορετικότητα της. Ο κόσμος που περνούσε από το σημείο την ώρα της εξύβρισης σταματούσε και κοιτούσε τη γυναίκα περίεργα. Μάλιστα πηγές αναφέρουν ότι τη στιγμή της εξύβρισης έτυχε να περνάει από το σημείο και ένας καθηγητής που εργάζονταν στο σχολείο. Ο καθηγητής απάντησε στη γυναίκα με τη δικαιολογία “μη δίνετε σημασία, παιδιά είναι” ενώ χρησιμοποίησε λάθος γένος για να την αποκαλέσει, “ηρεμήστε κύριε, δεν έγινε και τίποτα”. Όταν η γυναίκα του εξήγησε ότι πρέπει να την αποκαλεί “κυρία” και όχι “κύριο”, εκείνος αδιαφόρησε και μπήκε μέσα στο σχολικό χώρο. Η συγκεκριμένη γυναίκα δέχεται συχνά επιθέσεις από μια ομάδα ανηλίκων, κυρίως τις βραδινές ώρες, οι οποίοι τις πετούν πέτρες και νεράντζια προκαλώντας με αυτόν τον τρόπο φθορές στην οικία της. 

Ο Αριστοτέλης, αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος είχε μιλήσει για την «ενσυναίσθηση», εννοώντας να βάζουμε τον εαυτό μας στη θέση του άλλου. Πώς νιώθει άραγε ένα άτομο που λόγω των διαφορετικών του σεξουαλικών προτιμήσεων ή της ξεχωριστής του εμφάνισης, δέχεται τέτοια επίθεση, τόσο λεκτική όσο και σωματική.

Είναι γεγονός ότι εν έτη 2020 το Δίκτυο Καταγραφής Περιστατικών Βίας κατέγραψε 30 περιστατικά επιθέσεων κατά ατόμων ΛΟΑΤΚΙ+ που σχετίζονται με τον σεξουαλικό προσανατολισμό και την ταυτότητα του φύλου. Καθημερινά, τόσο στη χώρα μας όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο, χιλιάδες άνθρωποι υπόκεινται σε βία, διακρίσεις και κοινωνικό εξευτελισμό εξαιτίας της διαφορετικής προσέγγισης τους σε θέματα που αφορούν τη σεξουαλική τους ταυτότητα. 

Όλα τα παραπάνω έρχονται να συνδυαστούν με την πρόσφατη υπόθεση της «Δήμητρας της Λέσβου», η οποία εξαφανίστηκε από το Δρομοκαΐτειο τον περασμένο Απρίλιο. Το γεγονός ότι ήταν ένα παιδί διαφορετικό από τα υπόλοιπα, που η μικρή κοινωνία που μεγάλωσε δεν αποδεχόταν τη θηλυπρέπεια της, σε συνδυασμό με την αντιμετώπιση των γονιών της ως «άρρωστης» που χρήζει της ανάγκης ψυχοφαρμάκων, οδήγησε τον άνθρωπο αυτό να εξαφανιστεί. Να εξαφανιστεί για να κατευνάσει τις αντιδράσεις των άλλων, να εξαφανιστεί για να σταματήσει να ακούει τις φωνές των άλλων να ηχούν αδιάκοπα μέσα στο κεφάλι της, να εξαφανιστεί για να μείνει με τον εαυτό της που αγαπά και αποδέχεται.

Πολύς κόσμος τη γνώρισε το 2015 με αφορμή το προσφυγικό, όταν οι δημοσιογράφοι που βρέθηκαν στο νησί της Λέσβου για να καλύψουν τα γεγονότα την είδαν να περπατά με ένα ροζ φόρεμα στους δρόμους του νησιού. Μια δημοσιογράφος και ένας φωτογράφος θέλησαν να της πάρουν συνέντευξη στα τέλη του 2015, από όπου έγινε και η αρχή ώστε η ξεχωριστή ζωή που έζησε και ζει, να πάρει διαστάσεις στο διαδίκτυο. Χιλιάδες ήταν οι άνθρωποι που διαβάζοντας την ιστορία της γέλασαν ή την περιφρόνησαν. Ελάχιστοι, όμως, έβαλαν τον εαυτό τους στη θέση της.

Παρόμοια περιστατικά με τα παραπάνω καταγράφονται σε πολλές χώρες. Σε μια δημοκρατική κοινωνία όμως, όλοι έχουν δικαιώματα και όλοι είναι ίσοι. Είναι μια πραγματικότητα που μας αφορά όλους. Και όσο μιλάμε για τις διακρίσεις και τη ρητορική μίσους, τόσες ελπίδες έχουμε ώστε η κοινωνία στην οποία ζούμε και εξελισσόμαστε να γίνει πιο ανοιχτή. Ας γίνει πια αντιληπτό ότι η διαφορετικότητα δεν είναι σαν την πανδημία, θανατηφόρα. Η διαφορετικότητα ενώνει το ανθρώπινο είδος, δεν το διαχωρίζει. Γιατί το ανθρώπινο είδος έχει πολλά χρώματα, όχι μόνο ένα.