Portal

Δήμητρα Δαγρέ

Τις τελευταίες εβδομάδες μία εξαφάνιση έχει προκαλέσει θύελλα αντιδράσεων στο διαδίκτυο, καθώς έφερε στο προσκήνιο την ιστορία  ενός ανθρώπου που πέρασε όλη του την ζωή του μέσα στην μοναξιά και την αμφισβήτηση. Ο λόγος για τον Δημήτρη Καλογιάννη ή αλλιώς τη «Δήμητρα της Λέσβου».

Η Δήμητρα γεννήθηκε σε ένα μικρό ψαροχώρι της Λέσβου, τη Συκαμιά σε μία οικογένεια φτωχή, η οποία έπρεπε να αναθρέψει άλλα 4 αγόρια. Στα 14 της αποκάλυψε στους γονείς της πως νιώθει κορίτσι και εκείνοι πιστεύοντας πως είναι άρρωστη την έκλεισαν σε ψυχιατρείο, αναγκάζοντας την να ζει φυλακισμένη.

Την εφηβεία της την πέρασε μόνη και μετά την επίθεση ενός άνδρα στη θάλασσα ο οποίος προσπάθησε να την βιάσει, θέλησε να δώσει τέλος στη ζωή της, κάνοντας την πρώτη απόπειρα αυτοκτονίας. Δυστυχώς, ακολούθησαν και άλλες…

Αποφάσισε ύστερα να το σκάσει και να έρθει στην πρωτεύουσα, όπου περιπλανούνταν άστεγη και έκανε σποραδικές δουλειές. Όμως η διαφορετικότητά της δεν την έκανε αποδεκτή ούτε και στην Αθήνα. Έτσι στα 25 της επέστρεψε στο χωριό της, για να είναι κοντά στην μητέρα της την οποία λάτρευε. Τα μέλη της οικογένειάς της όμως, πιστεύοντας ακόμα πως είναι άρρωστη, διέλυαν κρυφά ψυχοφάρμακα στο φαγητό της.

Η αγάπη της για την μητέρα της την έκανε να μείνει δίπλα της για 25 χρόνια και να την φροντίσει όταν εκείνη ήταν άρρωστη και ανήμπορη. Μετά το θάνατο των γονιών της, οι οποίοι πέθαναν με 6 μήνες διαφορά, εκείνη βρήκε επιτέλους τον εαυτό της. Παρήγγειλε τα πρώτα της γυναικεία ρούχα και άρχισε να αισθάνεται πιο άνετη από ποτέ. Τους γονείς της κατάφερε να τους συγχωρέσει, καθώς όπως έλεγε, πίστευαν πως είναι για το καλό της. Οι αντιδράσεις στο χωριό ήταν πολλές και έτσι ο μοναχικός της δρόμος συνεχίστηκε. Δεν είχε φίλους, ούτε σύντροφο. Η μόνη συντροφιά της ήταν ο Θεός, στον οποίο πίστευε πολύ.

Η άφιξη προσφύγων στο νησί φαίνεται πως την έκανε να θέλει να προσφέρει. Βρισκόταν κοντά τους και βοηθούσε με τον τρόπο της. Η ιστορία της έγινε για πρώτη φορά γνωστή μέσω κάποιων ξένων δημοσιογράφων που βρίσκονταν στο νησί την περίοδο της άφιξης των προσφύγων.

Οι κάτοικοι του χωριού την απέφευγαν. Μόνο κάποια παιδιά της μιλούσαν. Οι προθέσεις τους όμως δεν ήταν όσο αγαθές πίστευε η ίδια. Ένα βράδυ βρέθηκαν στο σπίτι της. Εκείνη χόρευε και τραγουδούσε, ενώ τα παιδιά την χλεύαζαν και την βιντεοσκοπούσαν λέγοντάς της να συνεχίσει. Το βίντεο αναρτήθηκε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης  καταρρακώνοντας την Δήμητρα, η οποία 3 μήνες αργότερα κατέληξε στο ψυχιατρείο. Εκεί παρέμεινε ως τις 6 Απριλίου. Από τότε και μέχρι σήμερα η Δήμητρα αγνοούνταν.

Η εξαφάνιση της από τις 6 Απριλίου κοινοποιήθηκε από την οικογένειά της στις 25 Μαΐου, παραπάνω από ένα μήνα αργότερα. Από τότε, χιλιάδες κόσμου κινητοποιήθηκαν στα κοινωνικά δίκτυα. Τα μηνύματα συμπαράστασης, αγάπης και κατανόησης μοιράζονταν απλόχερα στις πλατφόρμες επικοινωνίας. Πλήθος κόσμου κοινοποίησε τη φωτογραφία της, προσπαθώντας να βοηθήσει στην εύρεσή της. Όπως γίνεται σε όλες τις περιπτώσεις δεν είναι λίγα και τα μηνύματα μίσους. Όμως αυτή που νικάει είναι η κατανόηση και η ελπίδα. Η ελπίδα να βρεθεί ένας άνθρωπος που το μόνο που ήθελε ήταν να αγαπηθεί για τη διαφορετικότητά του. Τελικά μάλλον τα κατάφερε, καθώς κατάφερε να κερδίσει την αγάπη πολλών ανθρώπων, από τους οποίους κάποιοι ίσως βρίσκονται στην ίδια θέση με εκείνη. Ίσως νιώθουν την ίδια καταπίεση από μία κοινωνία που δυσκολεύεται να αφήσει χώρο σε ανθρώπους λίγο διαφορετικούς από τους ίδιους. Η ρητορική μίσους στο διαδίκτυο νικήθηκε συντριπτικά αυτή την φορά. Το μόνο που θέλαμε ήταν να βρεθεί ένας συνάνθρωπός μας και να ζήσει ελεύθερος σε μία κοινωνία που πλέον «χωράει». Όμως η ζωή κρύβει εκπλήξεις…

Ημέρα Παρασκευή 11/06 και η πραγματικότητα μας προσγειώνει απότομα. Όλη αυτή η αισιόδοξη ματιά για τον κόσμο διαλύεται, αφού ακόμη υπάρχουν αυτοί που μας θυμίζουν πως η ανθρωπιά είναι σπάνιο φαινόμενο. Η Δήμητρα βρέθηκε, όχι στις 11/06 αλλά λίγες μέρες μετά την εξαφάνισή της. Θανάσιμα τραυματισμένη  από κάποιο όχημα που την εγκατέλειψε σε κάποιον κεντρικό δρόμο στο Παλαιό Φάληρο. Όλες αυτές τις μέρες βρισκόταν νεκρή και ακόμη και ύστερα από την κοινοποίηση της εξαφάνισής της, δεν ενημέρωσε κανείς πως είχε βρεθεί και βρισκόταν σε κάποιο νοσοκομείο περιμένοντας να γίνει η αναγνώριση της. Οι συγγενείς της δήλωσαν πως αναγνώρισαν το πτώμα, τον Δημήτρη Καλογιάννη για αυτούς. Για όλους όσους όμως γνώρισαν τον άνθρωπο μέσα από την ιστορία του, για όσους κατανόησαν το πώς αισθανόταν είναι η Δήμητρα, αυτή που πραγματικά ήθελε να είναι.