Portal

Φίλιππος Μαργιώλης

«Σας παρακαλώ μην με χτυπάτε άλλο» λέει σπαρακτικά, σε μια απέλπιδα απόπειρα να απευθυνθεί στην όποια λογική και ανθρωπιά έχει απομείνει στους δολοφόνους του. Παρ’ όλα αυτά, η προσπάθειά του πέφτει στο «κενό» και ο Άλκης γνωρίζει τραγικό θάνατο, επειδή έτυχε να είναι οπαδός του Άρη. Το ερώτημα, όμως, είναι πως φτάνει κανείς στο σημείο να σκοτώσει έναν συμπολίτη του παίρνοντας ως πρόφαση το γεγονός ότι υποστηρίζουν διαφορετικές ομάδες. Επίσης, τι μπορεί να γίνει ώστε να αντιμετωπιστεί το χρόνιο πρόβλημα της οπαδικής βίας;

Φυσικά, η δολοφονία του Άλκη δεν ήρθε από μόνη της, ούτε ήταν ένα τυχαίο γεγονός. Ήταν αποτέλεσμα ενός προβλήματος που εξακολουθεί εδώ και δεκαετίες να μαστίζει τον ελληνικό αθλητισμό και κατ’ επέκταση την ίδια την ελληνική κοινωνία και με το οποίο ελάχιστοι έχουν ασχοληθεί πραγματικά για την επίλυσή του. Ήταν το αποκορύφωμα μιας απίστευτης έξαρσης της οπαδικής βίας, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, αλλά και το παράγωγο μιας «άρρωστης» κοινωνίας, η οποία όχι μόνο δεν «αγωνίζεται» για την αντιμετώπισή της, αλλά, αντίθετα, προωθεί τη βία και τη μισαλλοδοξία σε όλες τις πτυχές της καθημερινής ζωής. Μιας κοινωνίας που, επηρεασμένη από τη δύσκολη προηγούμενη δεκαετία με τις τραγικές συνέπειες της οικονομικής κρίσης, έχει αλλοιωθεί σε τέτοιο βαθμό, ώστε να αποδέχεται το μίσος μεταξύ των ανθρώπων και να το αντιμετωπίζει ως φυσιολογικό.

Το ζήτημα της βίας στα γήπεδα, όμως, δεν είναι δυνατό να αντιμετωπιστεί, χωρίς την ενεργή συμμετοχή του συνόλου της ελληνικής κοινωνίας. Διαφορετικά, τι νόημα έχει να αναλωνόμαστε σε διαρκείς συζητήσεις γύρω από το θέμα, αν δεν κάνουμε απολύτως τίποτα για να μη ξανασυμβεί κάτι αντίστοιχο στο μέλλον; Πρέπει να κατανοήσουμε, λοιπόν, ότι η οπαδική βία μας αφορά όλους και όλοι είμαστε υπεύθυνοι για τον περιορισμό της. Διότι, όπως γίνεται αντιληπτό, το μίσος ανάμεσα στους ανθρώπους δεν είναι έμφυτο, αλλά καλλιεργείται. Έχει έρθει λοιπόν η ώρα να αναλάβουμε δράση και να «κόψουμε» τις ρίζες του προβλήματος. Πρέπει να μπει ένα «στοπ» σε όλους εκείνους που προωθούν τη μισαλλοδοξία και έχουν φτάσει την Ελλάδα στο σημείο να θρηνεί νέα παιδιά, λόγω του διαφορετικού χρώματος φανέλας της ομάδας που υποστηρίζουν.

Αρχικά, οι ίδιες οι ομάδες θα πρέπει να βγουν μπροστά προκειμένου να καταστήσουν φανερό ότι η μισαλλόδοξη συμπεριφορά στο χώρο του αθλητισμού δε θα γίνεται πλέον ανεκτή. Οι σύλλογοι, ξεκινώντας από τις διοικήσεις τους, θα πρέπει να προωθήσουν κοινές κινητοποιήσεις για την καταπολέμηση της βίας, την ενίσχυση του σεβασμού και της αμοιβαίας κατανόησης, αλλά και τον αποκλεισμό όλων εκείνων των ταραχοποιών στοιχείων από τα ελληνικά γήπεδα. Δυστυχώς, μέχρι σήμερα συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Σε πολλές περιπτώσεις, οι λεγόμενοι «μεγαλοπαράγοντες» της κάθε ομάδας υποστηρίζουν – ή και υποκινούν οι ίδιοι – τα φαινόμενα βίας, μέσω της ενίσχυσης του φανατισμού που καλλιεργείται συνεχώς μεταξύ των οπαδών.

Ανάλογες ευθύνες για την καταπολέμηση της οπαδικής βίας έχουν και οι δημοσιογράφοι, καθώς και αυτοί, με τη σειρά τους, έχουν προωθήσει πολλάκις στο παρελθόν τον φανατισμό, ή γνώριζαν για την ύπαρξη διαφόρων εγκληματικών κυκλωμάτων και δεν έκαναν τίποτα για να τα φέρουν στο «φως». Οι εκάστοτε δημοσιογράφοι – ειδικά οι οπαδικοί – θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν την υποχρέωση που έχουν απέναντι στις οικογένειες των θυμάτων και, έστω και την ύστατη στιγμή, να αξιοποιήσουν τη δύναμη που τους προσφέρει ο γραπτός λόγος για την εξάλειψη της βίας και την προβολή του σεβασμού μεταξύ των οπαδών. Εξάλλου, καμία ουσιαστική αλλαγή δε μπορεί να συντελεστεί, όσο αντίστοιχα «τέρατα» με αυτά που δολοφόνησαν τον Άλκη Καμπανό, λαμβάνουν την ανοχή του δημοσιογραφικού κόσμου και την κοινωνίας.

Προφανώς, και οι ίδιοι οι υγιώς σκεπτόμενοι φίλαθλοι οφείλουν να υψώσουν τη φωνή τους κατά της βίας και του μίσους. Άλλωστε, δεν είναι δυνατό να βρεθεί λύση στο φλέγον ζήτημα της οπαδικής βίας, καθώς οι «υγιείς» φίλαθλοι όχι μόνο δεν κινητοποιούνται ενάντια στον φανατισμό, αλλά, σε πολλές περιπτώσεις, γίνονται μέρος του προβλήματος και τάσσονται στο πλευρό των ακραίων εκείνων στοιχείων που κάθε ομάδα, δυστυχώς, έχει στις τάξεις των οπαδών της. Η δράση για την περιθωριοποίηση των εγκληματικών αυτών οργανώσεων θα πρέπει να ξεκινήσει από τον ίδιο τον φίλαθλο κόσμο, γιατί και αυτός μπορεί να συνεισφέρει με το δικό του τρόπο στην αντιμετώπιση της ρητορικής του μίσους στο χώρο του αθλητισμού.

Καταληκτικά, είναι ανάγκη να γίνει σε όλους αντιληπτό ότι υπεύθυνοι για τη δολοφονία του Άλκη δεν είναι μόνο εκείνοι οι οπαδοί του ΠΑΟΚ. Ένοχοι είμαστε όλοι μας, καθώς με την ανοχή και την αδιαφορία μας αφήσαμε την κοινωνία να «ποτιστεί» τόσο πολύ με μίσος, ώστε τέτοια γεγονότα να μην προκαλούν πλέον έκπληξη. Η τελευταία φράση του Άλκη θα μας στοιχειώνει για πάντα και θα μας θυμίζει ότι έχουμε αποτύχει ως κοινωνία. Είναι, λοιπόν, καιρός να βγούμε μπροστά και να δηλώσουμε με μια φωνή… «ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ».