Portal

Γεωργία Λουλούδη

Με αφορμή την καταγγελία της Ολυμπιονίκη, Σοφία Μπεκατώρου, τον Ιανουάριο του 2021, για σεξουαλική παρενόχληση, άρχισαν να αποκαλύπτονται παρόμοια περιστατικά, τόσο στο χώρο του αθλητισμού όσο και στο καλλιτεχνικό περιβάλλον, τα οποία συγκλόνισαν την, άκρως πατριαρχική, Ελληνική κοινωνία. Τα σχόλια στα Social Media, πήραν φωτιά, με τους χρήστες να δημοσιεύουν, εριστικές απόψεις προς τις κοπέλες που κατάφεραν να ανυψώσουν τη φωνή τους και να μοιραστούν μία τόσο προσωπική εμπειρία. Αντί, λοιπόν, να εκδηλωθεί κύμα υποστήριξης, ξεκίνησε ένας καταιγισμός από σχόλια στα οποία κακόβουλοι χρήστες αναρωτιόντουσαν με υπαινικτικό/ειρωνικό τόνο, «γιατί τώρα;» δηλώνοντας με έμμεσο τρόπο ότι και τα θύματα ευθύνονταν για την κακοποίηση, ενώ τη Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου 2021, με αφορμή την ομιλία της Υπουργού Πολιτισμού, Λίνα Μενδώνη, οι κατηγορίες μεταφέρθηκαν από τα θύματα στους πολιτειακούς θεσμούς, για συγκάλυψη του δράστη και ελλιπή νομοθετικό πλαίσιο.

Σε αυτό το σημείο, λοιπόν, διακρίνεται ευκρινώς, το πρόβλημα της Ελληνικής κοινωνίας, η οποία βρίσκεται σε μία συνεχή αναζήτηση αφορμών για προστριβή και επίρριψη ευθυνών στους άλλους. Το ζήτημα στη προκειμένη περίπτωση δεν αποτελεί η αποδοκιμασία, αλλά η κατανόηση ότι όλοι αποτελούμε μέρος του προβλήματος. Η κοινωνία οργανώνεται διαμέσου των ανθρώπων που την απαρτίζουν. Εμείς δημιουργούμε και διαιωνίζουμε καταστάσεις και συνήθειες όπως η κανονικοποίηση της σεξουαλικής παρενόχλησης και η συνεχής επιθυμία να μην αναλαμβάνουμε τις ευθύνες που μας αναλογούν, δικαιολογώντας τις πράξεις μας με τη γνωστή φράση, «Εγώ θα αλλάξω το κόσμο;» . Όχι κανείς δεν μπορεί να αλλάξει μόνος του τον τρόπο που λειτουργεί μία κοινωνία ή ένας θεσμός, θα ήταν ουτοπικό να πιστεύαμε ότι χωρίς τη δύναμη της συλλογικότητας μπορεί να ανατραπεί το κοινωνικοπολιτικό σύστημα μίας ολόκληρης χώρας.

Ωστόσο, κάθε άτομο θα πρέπει να αντιλαμβάνεται ότι, καταγγέλλοντας και δημοσιοποιώντας περιστατικά κακοποίησης, -είτε σωματικής είτε λεκτικής- και δείχνοντας σεβασμό στους συμπολίτες μας που βρίσκουν το θάρος να  μοιραστούν την εμπειρία τους με σκοπό να μην επαναληφθεί αντίστοιχο περιστατικό, συμβάλλει ώστε τα άτομα που υπέστησαν οποιουδήποτε είδους κακοποίησης, να νιώσουν ασφάλεια, οικειότητα και υποστήριξη για να εκφραστούν ανοιχτά, δίχως φόβο.

Μιλώντας δημόσια, για θέματα τόσο σημαντικά όσο η εξουσιαστική κακοποίηση, ανοίγει ο δρόμος προς μία πιο ευαισθητοποιημένη κοινωνία στην οποία τέτοια ζητήματα δεν θεωρούνται “ταμπού”, ούτε “θάβονται κάτω από το χαλάκι”. Αντίθετα, αποτελούν αφορμές ώστε να κατανοήσουμε όλοι τις ευθύνες μας και να αναλάβουμε δράση. Γιατί όπως έλεγε και ο μεγάλος ποιητής, Μίλτος Σαχτούρης, στο ποίημα ο “Ελεγκτής” από τη συλλογή “ Τά φάσματα ἤ ἡ χαρά στόν ἄλλο δρόμο”:

    Ένας μπαξές γεμάτος αἷμα

εἶν' ὁ οὐρανός

καί λίγο χιόνι

ἔσφιξα τά σκοινιά μου

πρέπει καί πάλι νά ἐλέγξω

τ' ἀστέρια

ἐγώ κληρονόμος πουλιῶν

πρέπει ἔστω καί μέ σπασμένα φτερά

νά πετάω.

Αυτό που μας διδάσκει το ποίημα είναι ότι δεν πρέπει να σταματάμε την προσπάθεια για ένα καλύτερο μέλλον έστω και εάν είναι επίπονο, ακριβώς αυτό φανερώνουν και οι μαρτυρίες των γυναικών. Μάς αποκαλύπτουν ότι πάντα υπάρχει ελπίδα να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες και να συνεχίσουμε δείχνοντας σεβασμό στους συμπολίτες μας και σε όσα έχουν αντιμετωπίσει, επειδή όλοι είμαστε υπεύθυνοι για μία πιο δίκαιη και ασφαλή κοινωνία.