Portal

Άννα Χρίστου

Αφέντες και αφέντρες μου,

Το γεγονός ότι κάθεστε σε μια δερμάτινη καρέκλα των 1000 ευρώ και βάλε δεν σας κάνει ανώτερους ή σημαντικότερους από τον υπόλοιπο κοσμάκη που με «χάρη και τσαχπινιά» διαφεντεύετε. Όλοι εμείς που τηρούμε ευλαβικά τα μέτρα σας, που πληρώνουμε τους φόρους μας και τους φόρους σας και γενικά που προσπαθούμε με όσες δυνάμεις μας απέμειναν να είμαστε εντάξει με τις υποχρεώσεις που έχουμε απέναντι σ’ αυτό το κουτσουρεμένο κράτος που μας δέσατε στο λαιμό, όλοι εμείς οι μικροί κι ασήμαντοι, με μια φωνή σας προειδοποιούμε: Ως δαμέ!  

Και όχι, μην σπεύσετε να συνδέσετε την κραυγή μας με το γνωστό κίνημα, την πολύκροτη διαδήλωση που πνίξατε στο αίμα, το περιβόητο ντοκιμαντέρ του Αλ Τζαζίρα ή ακόμη με τ’ απόνερα  του κυπριακού.

Για τ’ απλά και καθημερινά είναι που οργιζόμαστε και αγανακτούμε:

Για την Μαρία που αν και τριαντάρισε ζει ακόμη με τους γονείς της, έχοντας φάτσα το πτυχίο που έμεινε στ’ αζήτητα, στου τοίχου την κορνίζα!

Για τον Γιώργο που μήνες τώρα κάθεται στην ανεργία περιμένοντας πότε επιτέλους θ’ ανοίξετε τους χώρους εστίασης!

Για την Ελένη την «χούλιγκαν» που φρίκαρε από τον εγκλεισμό κι’ ανυπομονεί να μπει στο γήπεδο και δει από την κερκίδα την αγαπημένη της ομάδα!

Για τον μικρό Ιάσωνα που ονειρεύεται να γίνει μια μέρα Premier danseur. Αλλά είναι αγόρι και τ’ αγόρια στην Κύπρο πρέπει να ασχολούνται μόνο με ποδόσφαιρο και στοιχήματα κι όχι με το κλασσικό μπαλέτο!

Για την Φρόσω που θέλει να παντρευτεί τον Αλί, αλλά επειδή ζει σ’ ένα διχοτομημένο νησί δεν μπορεί ούτε καν να τον επισκέπτεται!

Για τον Αλέξη και τον Αντώνη που ζούνε κρυφά μαζί και θέλουν να υιοθετήσουν ένα παιδάκι, αλλά δεν τους θεωρείτε «άξιους γονείς»!

Για την Μαριλένα που είναι τρανς (Όσο τρανς μπορεί να είναι κάποιος στην Κύπρο). Που την βλέπουν όλοι σαν «την πελλή του χωρκού» και λένε «κρίμα δύο μέτρα παλικάρι».

Το κράτος που φτιάξατε, το κράτος σας,  βλάπτει σοβαρά την υγεία όλων αυτών, αλλά και των υπολοίπων πολιτών που ξυπνούμε κάθε πρωί μ’ ένα βαρύ κυπριακό/τούρκικο/ελληνικό (κρίση ταυτότητας ακόμα και στον καφέ), περιμένοντας πως κάτι θ’ αλλάξει. Μα έρχεται η νύχτα με τις γεμάτες φόβο και άγχος ειδήσεις, χωρίς ένα έστω μήνυμα ελπίδας. Και έτσι άπραγοι και απελπισμένοι χωνόμαστε στο κρεββάτι μέχρι το επόμενο πρωϊνό.

Θα μου πείτε κάποια πράγματα άλλαξαν, δεν είναι όλα όπως πριν. Δίκαιο έχετε. Μας παρατείνατε τη ζωή για δύο ολάκερες ώρες. Αντί στις 9 μπορούσαμε να κυκλοφορούμε μέχρι τις 11. (Βέβαια προτού λαλήσει ο κόκορας, το πήρατε πίσω και μας έχετε πάλι στο περίμενε….). Ναι, είναι αλήθεια ότι ο Αλέξης μαζί με τον Αντώνη μπορούν τώρα να κάνουν  σύμφωνο συμβίωσης. Όμως το αίτημα για υιοθεσία το παραπέμψατε εκεί που ξέρετε… Όσο για την Ελένη με το επίδομα που της δώσατε αγόρασε επιτέλους…έξυπνη τηλεόραση για να μπορεί να παρακολουθεί απ’ εκεί την αγαπημένη της ομάδα...  

Πάντως αν δεν το μάθατε, ο Γιώργος έχει βάλει πωλητήριο στο εστιατόριο του. Δεν αντέχει άλλο. Όσο για τη Μαριλένα μετακομίζει μόνιμα στην Ολλανδία. Λένε ότι εκεί το Κράτος δείχνει σεβασμό στη διαφορετικότητα….

Όλα αυτά και πολλά άλλα που έρχονται, προκύπτουν από την αδυναμία σας να κυβερνήσετε χωρίς να βάζετε μπροστά τα προσωπικά σας συμφέροντα. Για σας, η Μαρία, ο Γιώργος, ο Αλί δεν είναι παρά πιόνια για το παιχνίδι σας. Όσο και να προσπαθήσουμε, ό,τι και να δώσουμε, εσείς είστε μονίμως οι νικητές.

Όμως, αφέντες και αφέντρες μου, ένα τραγούδι που μας μάθαιναν παλιά, λέει πως ο χαμένος, μια μέρα, τα παίρνει όλα. Να το θυμάστε αυτό…!