Portal

Κασσιανή Σπίνου

Ο λόγος μίσους αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που συσχετίζονται με το διαδίκτυο. Στοχεύοντας ομάδες κυρίως μειονοτήτων και έχοντας ως κύριο σκοπό του να βλάψει και να πληγώσει, δεν υπάρχουν όρια στη ζημιά που μπορεί να προκαλέσει. Είναι εξάλλου αποδεδειγμένο ότι ο λόγος μίσους στο διαδίκτυο συνδέεται με την αύξηση της βιαιοπραγίας.

Στην πιο απλή μορφή του, ο λόγος μίσους στο διαδίκτυο είναι τα κακόβουλα σχόλια  χρηστών σε δημοσιεύσεις προσωπικών λογαριασμών άλλων χρηστών στις πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης. Εκεί έχουμε μια πολύ προσωπική επίθεση καθώς στις περισσότερες των περιπτώσεων οι χρήστες γνωρίζονται μεταξύ τους και αυτό έχει περαιτέρω συνέπειες στην ψυχολογική υγεία του θύματος.

Από την άλλη πλευρά, οι πιο σύνθετες περιπτώσεις συχνά έχουν ως επίκεντρό τους τις πολιτικές αντιπαραθέσεις μεγάλης κλίμακας. Αυτό το βλέπουμε συνήθως σε λογαριασμούς πολιτικών και στην αντιπαράθεση τους είτε με πολίτες είτε με άλλους πολιτικούς.

Ύστερα από τη παρότρυνση Trump, για να ανατρέψει τα αποτελέσματα των εκλογών του 2020, πλήθος εξτρεμιστών υποστηρικτών του προσπάθησαν να καταλάβουν το Καπιτώλιο. Με τη λήξη του ακραίου αυτού συμβάντος και την υποχώρηση του πλήθους, θα περίμενε κανείς ότι θα υπήρχε μια κοινή στάση κατευνασμού εκ μέρους των εκπροσώπων των δύο παρατάξεων.

Ωστόσο, αυτή η στάση πολιτικής αξιοπρέπειας και ευθύνης δεν υιοθετήθηκε από την πλειονότητα. Με την παραίτηση Ρεπουμπλικάνων εκπροσώπων καταλαβαίνει κανείς ότι υπήρξαν εκπρόσωποι του κόμματος που αναλάμβαναν ευθύνη για τις πράξεις του τότε Προέδρου, αλλά και για τη δική τους αμέλεια. Υπήρξαν όμως και άλλοι που όχι μόνο δεν ανέλαβαν ευθύνες για το ρόλο τους στην εξέγερση, αλλά την υποστήριξαν.

Εδώ έχουμε ως πιο γνωστό παράδειγμα την περίπτωση του Ted Cruz. Ο εκπρόσωπος από τo Texas επιμένει στη θέση του ότι η εξέγερση ήταν ειρηνική και ανήκει στα δικαιώματα των πολιτών να εκφράζουν την πολιτική τους θέση, ιδίως όταν αυτή είναι σωστή (αναφερόμενος στην άποψη του πλήθους ότι ο Trump νίκησε τις εκλογές και ότι αυτές είχαν νοθευτεί).

Βέβαια, παρόμοια περιστατικά έχουμε και στις περιπτώσεις δημοσιογράφων που εργάζονται μέσω διαδικτύου. Από τη πλευρά των Ρεπουμπλικάνων έχουμε τον δημοσιογράφο Alex Jones, γνωστό για την προώθηση θεωριών συνομωσίας. Μία από τις πιο γνωστές θεωρίες συνομωσίας που προώθησε, υποστήριζε ότι η μαζική δολοφονία μέσω πυροβολισμών στο δημοτικό Sandy Hook το 2012, ήταν ένα ψέμα.

Η ρητορική του άσκησε πιέσεις για αποδείξεις στις οικογένειες των θυμάτων και κατηγόρησε την Προεδρεία Obama για το «στήσιμο» της δολοφονίας. Οι υποστηρικτές του έστειλαν απειλές στις οικογένειες των θυμάτων, που με τη σειρά τους αναγκάστηκαν να μείνουν στο παρασκήνιο κατά τη διάρκεια της δίκης για τη δολοφονία. Η υπόθεση του Jones, έληξε μόλις το 2019, αναγκάζοντάς τον να αποσυρθεί και να ζητήσει δημόσια συγνώμη για τις απειλές εναντίον των οικογενειών των θυμάτων.

Τόσο το Ted Cruz όσο και o Alex Jones δεν έχουν ένα καθαρό μητρώο στις περιπτώσεις βίας, μίσους και σκανδάλων. Ο Cruz, την επαύριο της επίθεσης στο Καπιτώλιο εξακολουθεί να μην δέχεται να αναγνωρίσει τις καταγγελίες της εκπροσώπου Cortez για απειλές κατά της ζωής της που έλαβαν χώρα κατά της ζωής της κατά τη διάρκεια της εξέγερσης. Μερικές μέρες αργότερα προσέβαλε τους ασθενείς με σύνδρομο Tourette, αποκαλώντας τους νευρασθενικούς. Αλλά και ο Jones είχε επιτεθεί σε συναδέλφους του δημοσιογράφους από τις παρατάξεις των προοδευτικών, όχι μόνο λεκτικά αλλά και σχεδόν σωματικά μία φορά κατά τη διάρκεια του Συνεδρίου Συντηρητικών το 2016.

Και στις δύο περιπτώσεις, κατανοούμε πως η ρητορική μίσους και η βία δεν αποτελούν μεμονωμένα περιστατικά. Και οι δύο άντρες έχτισαν την καριέρα τους πάνω σε αυτή και έτσι βρήκαν ένα πιστό κοινό, που δεν ενδιαφέρεται για το σεβασμό των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, αλλά πολύ περισσότερο για την, έστω και με βία, επιβεβαίωση της ιδεολογίας τους.