Portal

Ιωάννα-Μαρία Μπέκα

Τον τελευταίο καιρό έχουν έρθει στο προσκήνιο πρωτόγνωρες για εμάς βιαιοπραγίες. Η ιστορία της 20χρονης Καρολάιν έχει προκαλέσει εθνικό και διεθνές ενδιαφέρον. Λεπτομέρειες για τη ζωή και τον θάνατο της έχουν καταλάβει τα κοινωνικά δίκτυα με χιλιάδες ανθρώπους να σχολιάζουν και να τοποθετούνται επί του θέματος. Και εδώ έρχεται η ερώτηση του ποσό ηθικό είναι κάτι τέτοιο; Τι μας δίνει το δικαίωμα να σχολιάζουμε μια γυναικοκτονία και να δίνουμε ελαφρυντικά σε έναν δολοφόνο; Η Καρολάιν έφυγε με το χειρότερο δυνατό τρόπο. Έφυγε πολύ πριν δολοφονηθεί, αφού ένας άνθρωπος την έπλασε όντας 15 χρόνων, ενώ τα πληκτρολόγια μας την δολοφονούν ξανά και ξανά χωρίς καμία ενσυναίσθηση. Η επίρριψη ευθυνών στους γονείς της, στην κοινωνία της Αλοννήσου και στο φιλικό της περιβάλλον σίγουρα δεν θα φέρουν ένα νέο κορίτσι πίσω. Η κριτική στους γονείς της Καρολάιν δεν θα απαλύνει τον πόνο τους, αντιθέτως θα τους ταλανίζει για το υπόλοιπο της ζωής τους και σίγουρα κανένας από τους σχολιαστές δεν θέλει να έχει το βάρος του πόνου αυτής της οικογένειας.

Η δύναμη του πληκτρολογίου πάει πέρα από την ανθρώπινη επαφή, πάει σε μέρη σκοτεινά όπου οι άνθρωποι στο όνομα της δημοκρατίας διασύρουν δημόσια και κριτικάρουν οποιονδήποτε δεν ακολουθεί τη δική τους συνταγή για τη ζωή. Ο υπερβολικός ελεύθερος χρόνος στα χέρια μας, μας επέτρεψε να εισβάλλουμε σε ιστορίες εγκλημάτων, συνομωσιών και παρεξηγήσεων. Πλέον, οποιαδήποτε  υπόθεση να βλέπει το φως της δημοσιότητας αυτομάτως ακολουθείται από έναν όχλο ντετέκτιβ και συνωμοσιολόγων. Τον ονομάζω όχλο γιατί οι παρατηρήσεις και τα σχόλια τους πολλές φορές δεν είναι απλώς μνησίκακα, αλλά επικίνδυνα. Στο Ίντερνετ έχουμε όλοι φαινομενικά την ελευθερία να παρουσιάζουμε ότι είμαστε αυτοί που θέλουμε χωρίς επιπτώσεις. Μπορούμε να πούμε ό,τι θέλουμε, ακόμα και για θέματα που δεν έχουμε γνώσεις, στο όνομα της «προσωπικής άποψης». Παρόλα αυτά, εμείς οι ίδιοι δεν δεχόμαστε την κριτική, δεν είμαστε ανοιχτοί σε διάλογο, ούτε σκεφτόμαστε την πιθανότητα του να έχουμε πει κάτι επιβλαβές τόσο για τους πρωταγωνιστές της οποιαδήποτε ιστορίας, όσο και για το κοινό που διαβάζει τις τοποθετήσεις μας.

Από τη θαλπωρή του σπιτιού μας μετράμε τα σωστά και λάθη κάποιου που βρέθηκε σε μια θέση που εμείς δεν έχουμε βρεθεί ποτέ. Πρέπει να αντιληφθούμε πως τα κοινωνικά δίκτυα δεν είναι νομοθετικά μέσα, δεν είμαστε ον-λάιν ούτε για να καταδικάσουμε, ούτε για να εξιχνιάσουμε εγκλήματα. Υπάρχει κάποιος λόγος που οι ψυχολόγοι, οι δικηγόροι, οι ιατροδικαστές και οι ποινικολόγοι έχουν την πανεπιστημιακή κατάρτιση για να ασκούν αυτό το επάγγελμα και δεν αποφοιτούν μέσω Facebook. Επίσης  πολύ σημαντικό να αναφερθεί είναι το ποσό εξοντωτικά μπορεί να είναι αυτά τα σχόλια για τις εμπλεκόμενες οικογένειες. Μια οικογένεια που προσπαθεί να εξιχνιάσει ένα έγκλημα ή απλά να γιατρέψει τις πληγές και συνεχώς βρίσκεται αντιμέτωπη με πικρόχολα σχόλια. Για αυτό καλό θα ήταν να κρατάμε την άποψη μας για τον εαυτό μας, να θυμόμαστε πως πάντα πίσω από οποιοδήποτε τίτλο βρίσκεται μια οικογένεια, μια φίλη ή ένας γνωστός και πως εάν δεν μπορούμε να σεβαστούμε τον ίδιο μας τον εαυτό και να σωπάσουμε, ας σεβαστούμε το θύμα. 

Κανείς δεν διαφωνεί πως μια 15χρονη και ένας 27χρόνος δεν θα έπρεπε να είναι μαζί, κανείς δεν υποστηρίζει πως η καλή οικονομική κατάσταση και ο -λευκός τα έχω όλα έτοιμα- είναι ο τέλειος γαμπρός για μια έφηβη. Όμως η Καρολάιν έφυγε, και το μόνο που μπορούμε να κάνουμε για αυτήν είναι να της υποσχεθούμε πως θα προσπαθήσουμε να είναι η τελευταία που θα χάσει τη ζωή της στο όνομα της «αγάπης».