Portal

Ιωάννα-Μαρία Μπέκα

Η Δήμητρα βασανίστηκε από την ίδια κοινωνία που γεννήθηκε και μεγάλωσε για όλη της ζωή. Η Δήμητρα δεν ήθελε να χωρέσει σε κοινωνικές νόρμες, ήθελε να χορεύει στα αγαπημένα της τραγούδια και να φοράει τα φορέματα της, ενώ ταυτόχρονα δίδασκε μαθήματα ευγένειας και ανθρωπιάς σε όποιον την πλησίαζε. Η Δήμητρα κλείστηκε σε ίδρυμα για να ‘γιατρευτεί ‘ το αληθινό της εγώ, ένα εγώ που δεν χωράει στους άγραφους νόμους της κοινωνίας, ένα εγώ που είναι τρομακτικό και αποκρουστικό επειδή δεν μοιάζει με όλους τους άλλους. Η Δήμητρα έζησε όλη της τη ζωή στο περιθώριο, με το μίσος να παραμονεύει στη γωνία. Ένα μίσος που μακάρι κανείς να μην βιώσει.

Η Δήμητρα δέχτηκε πολλαπλές φορές λεκτική αλλά και φυσική βία. Παραβιάστηκε το σπίτι της πολλές φορές με σκοπό την διαπόμπευση και τον εξευτελισμό της. Μάταια βέβαια γιατί η Δήμητρα δεν έχει κανέναν λόγο να ντρέπεται, σε αντίθεση με όλους αυτούς τους ‘ανθρώπους ‘ που τόσο την βασάνισαν. Η Δήμητρα όταν είχε ερωτηθεί αν της λείπουν οι άνθρωποι απάντησε πως της λείπει μόνο άνθρωπος αληθινός ,ένας άνθρωπος μάλλον όπως εκείνη, με γαλήνια ψυχή και καλοσύνη. Η Δήμητρα όμως είδε την άσχημη ανθρώπινη πλευρά, καθώς από την οικογένεια της μέχρι την κοινωνία δεν ήταν αποδεκτή. Το κοινό ενημερώθηκε ένα μήνα και κάτι μετά την εξαφάνιση της. Πριν εξαφανιστεί όμως η κοινωνία την είχε εξαφανίσει πολλές φορές πριν. Ο κοινωνικός συναγερμός ήρθε ετεροχρονισμένα, όπως ακριβώς η προστασία και η βοήθεια σε κάθε τι διαφορετικό από αυτό που ξέρουμε. Η Δήμητρα, ένας άνθρωπος με μια αφοπλιστική, παιδική αθωότητα έφυγε από κοντά μας γιατί εμείς δεν καταφέραμε να την προστατέψουμε. Η Δήμητρα και στη ζωή και στον θάνατο της ήταν παρατημένη στην άκρη του δρόμου. Μπορεί να μην είμαστε οι οδηγοί εκείνου του αμαξιού που της στέρησε τη ζωή όμως έχουμε μεγάλο μερίδιο ευθύνης που η Δήμητρα δεν είναι πλέον σε αυτό το κόσμο για να μας κάνει μαθήματα ηθικής και αγάπης. Απογοητεύσαμε τη Δήμητρα και όλες τις Δήμητρες του κόσμου που θυσιάστηκαν στο βωμό της κανονικότητας. 

Γιατί λοιπόν κρίνουμε έναν άνθρωπο από αυτά που θέλει να φορέσει; Από τον τρόπο που θέλει να βαφτεί, να αγαπήσει , να επικοινωνήσει; Γιατί δεν δίνουμε την ευκαιρία σε όλους τους ανθρώπους να μοιραστούν μαζί μας το μέσα τους, τις ανάγκες τους, τους φόβους τους; Εάν τα είχαμε δώσει όλα αυτά στην Δήμητρα, εάν η Δήμητρα ήταν όσο ελεύθερη ένιωθε εσωτερικά, τότε η Δήμητρα θα ήταν ακόμη εδώ, να ομορφαίνει τη Λέσβο. Όμως η Δήμητρα δεν είναι πλέον εδώ και ας γίνει αφορμή η απουσία της για να μάθουμε να ακούμε, να συμπονούμε και να εντάξουμε με κάθε προσπάθεια στην κοινωνία το διαφορετικό.