Portal

Δήμητρα Δαγρέ

Δυστυχώς, υπάρχει ακόμη η ανάγκη να μιλάμε για πράγματα αυτονόητα και να μαχόμαστε για βασικές ελευθερίες που θα έπρεπε να θεωρούνται δεδομένες. Μία από αυτές είναι και η ελευθερία της απόφασης για το αν θέλουμε να φέρουμε στον κόσμο μία ζωή. Είναι ένα ζήτημα που απασχολεί πολλές γυναίκες ανά τον κόσμο, καθώς θα έπρεπε να έχουν το αποκλειστικό δικαίωμα να αποφασίζουν αν θα συνεχίσουν ή όχι μία εγκυμοσύνη. Αναφερόμαστε λοιπόν στις αμβλώσεις, ένα αμφιλεγόμενο, αν και δεν θα έπρεπε ζήτημα , για το οποίο τις αποφάσεις λαμβάνει σε πάρα πολλές χώρες η εκκλησία και το κράτος και όχι οι άνθρωποι τους οποίους αφορά.

Η πιο πρόσφατη περίπτωση απαγόρευσης των αμβλώσεων μετά από απόφαση του Συνταγματικού Δικαστηρίου, είναι αυτή της Πολωνίας , απόφαση η οποία προκάλεσε πλήθος αντιδράσεων, αλλά βρήκε και πολλούς υποστηρικτές. Σύμφωνα με το νέο νόμο, οι αμβλώσεις απαγορεύονται εκτός αν πρόκειται για περιπτώσεις βιασμού, περιπτώσεις που βρίσκεται σε κίνδυνο η ζωή της μητέρας, αιμομιξίας ή αναστρέψιμης δυσμορφίας του εμβρύου. Βέβαια η συγκεκριμένη χώρα δεν είναι η μόνη που έχει νομοθετήσει μία τέτοια τραγική απόφαση. Η Μάλτα, η οποία κιόλας ανήκει στην Ευρωπαϊκή Ένωση , η Αίγυπτος, το Κονγκό και πολλές άλλες χώρες του κόσμου, αποφασίζουν για το τι θα κάνει μία γυναίκα με το σώμα της και στις περισσότερες περιπτώσεις τιμωρούνται με ισόβια κάθειρξη αν προβούν παράνομα σε μία τέτοια διαδικασία.

Η ελευθερία λοιπόν της προσωπικής βούλησης καταργείται. Και είναι πολλοί αυτοί που ενστερνίζονται τέτοιες απόψεις και κατακρίνουν όσες γυναίκες αποφασίζουν για τους δικούς τους λόγους να προβούν σε μία τέτοια ενέργεια. Πρώτη και καλύτερη η Εκκλησία, η οποία το θεωρεί μεγάλο αμάρτημα για μία γυναίκα να μην θέλει να συνεχίσει μία εγκυμοσύνη. Αναρωτιέμαι όμως, αν αυτό θεωρείται μεγαλύτερο αμάρτημα από το να ζήσει μία γυναίκα ή ένα ζευγάρι μια ζωή στην καταπίεση ή ακόμα να μεγαλώσει ένα παιδί σε ένα περιβάλλον που δεν το θέλει ή που αδυνατεί να το φροντίσει. Να καταλήξει να μεγαλώνει μόνο, γιατί οι άνθρωποι που το έφεραν στη ζωή είναι ανίκανοι για γονείς. Και είναι πολλές οι περιπτώσεις που παιδιά καταλήγουν να μεγαλώνουν σε ιδρύματα. Και τότε κανείς από όσους παίρνουν τις αποφάσεις για το σώμα μιας γυναίκας δεν βρίσκονται εκεί. Κλείνουν τα μάτια και καταδικάζουν ως παράνομη τη διακοπή μιας κύησης, αλλά όχι την παραμέληση ή εγκατάλειψη ενός ανθρώπου.

Κατακριτέο θα έπρεπε να είναι το να δημιουργούν οι άνθρωποι μια καινούργια ζωή χωρίς να είναι αρκετά υπεύθυνοι και έτοιμοι να την φροντίσουν. Ποινικό αδίκημα θα έπρεπε να θεωρείται η καταπιεστική συμπεριφορά και η κριτική απέναντι σε ανθρώπους που ξέρουν ότι δεν μπορούν να αναλάβουν την ευθύνη ενός παιδιού και προχωρούν σε μία τέτοια λύση, καθόλου εύκολη και καθόλου ευχάριστη φυσικά. Αμαρτία είναι να μένουν παιδιά στο δρόμο ή να μεγαλώνουν παιδιά δυστυχισμένα σε περιβάλλοντα που δεν νιώθουν καν σημαντικά. Όσο συνεχίζουμε να διαιωνίζουμε τέτοιες απόψεις , τόσο θα συνεχίσουν να υπάρχουν άνθρωποι δυστυχισμένοι, οι οποίοι νιώθουν κάθε άλλο παρά ελεύθεροι.