Portal

Άννα Αλκινόη Κωστάκη

Το μείζον πρόβλημα που μας απασχολεί σε αυτή τη περίπτωση είναι το φαινόμενο της ρητορικής μίσους που ασκείται μεταξύ αυτών που πιστεύουν στην ύπαρξη του κορωνοϊού και σε αυτούς που την αρνούνται. Από το ξεκίνημα της εξάπλωσης του κορωνοϊού στις ζωές μας υπήρξαν πολλές διφορούμενες απόψεις για την αξιοπιστία των ειδήσεων σχετικά με τον ιό. Το γεγονός αυτό έσπειρε δυσπιστία σε μια συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων, αρχικά όσον αφορά τη φυσική ή μη προέλευση του ιού. Μάλιστα, κυκλοφορούσε ευρέως η άποψη πως επρόκειτο για τέχνασμα των ισχυρών κρατών, το οποίο εξυπηρετεί τα οικονομικά και τεχνολογικά τους συμφέροντα.

Έτσι, ξεκίνησε μια περίοδος πολιτικής μισαλλοδοξίας ενάντια σε όσους τηρούν και υπακούν στα μέτρα και τις συστάσεις που προτείνει η εκάστοτε κυβέρνηση σε συνεργασία με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, διαμέσου των ΜΜΕ. Ειδικά στη χώρα μας, τα ΜΜΕ εκτέθηκαν σε ζοφερές κατηγορίες από το κοινό, σχετικά με τη δεοντολογία και τις ειδήσεις που παράγουν ως κατευθυνόμενες από την κυβέρνηση, με σκοπό την παραπλάνηση του κοινού. Ως εκ τούτου, γεννήθηκαν  διάφορες θεωρήσεις όπως για τα «τσιπ», τους «μασόνους» που θέλουν να μας επιβάλλουν τις πολιτικές τους, τον «ψεύτικο» ιό κλπ. Όλα αυτά είχαν αποτέλεσμα να στοχοποιηθεί ο μέσος πολίτης και να κατηγορηθεί για την «άγνοια» που εκφράζει απέναντι τους. Δηλαδή, η σύγκρουση στράφηκε προς τον απλό άνθρωπο, ο οποίος ενημερώνεται με ό,τι του σερβίρουν τα ΜΜΕ , καθώς ο ίδιος δεν έχει άμεση πρόσβαση στις πηγές πληροφόρησης, ώστε να μπορεί να ξεχωρίσει τι αληθεύει από όσα πληροφορείται.

Αλίμονο, αν δεν υπήρχε εξιλαστήριο θύμα και σε αυτό το πρόβλημα. Οι πολιτικοί εκπρόσωποι. Η συγκεκριμένη μερίδα ανθρώπων αποτέλεσαν το κομβικό σημείο της ρήξης μεταξύ των κοινωνικών ομάδων που είχαν σχηματιστεί μετά την εμφάνιση του κορωνοϊού. Κατά τους αρνητές του κορωνοϊού, οι πολιτικοί εκτελούν διαταγές από άνωθεν και είναι συνένοχοι στην εξάπλωσή της πανδημίας. Αντίθετα, η πλειονότητα των πολιτών, αιφνιδιασμένοι από τη δυσμενή κατάσταση που έχει επέλθει στη ζωή τους, μη έχοντας να χάσουν τίποτα εμπιστεύονται ότι τους μεταφέρουν τα ΜΜΕ και προσαρμόζονται στις καινούργιες «νόρμες» που φτιάχνονται στην κοινωνία, όπως ορίζονται από τους αρμόδιους υπουργούς. Συγκεκριμένα στη χώρα μας, παρατηρήθηκε από τους πολίτες πως καλλιεργούσαν την ελπίδα ότι τα κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα που προκάλεσε ο κορωνοϊός οφείλουν να γνωρίζουν να τα εξομαλύνουν οι κυβερνητικοί εκπρόσωποι σαν από μηχανής θεοί. Αυτό που προσδοκούν όμως, οι πολίτες στη προκειμένη κατάσταση υπερβαίνει τις απαιτήσεις που αρμόζουν σε ένα λαό απέναντι στους πολιτικούς του εκπροσώπους. Κι αυτό γιατί, οι πολιτικοί και γενικότερα οι αρμόδιοι για την προστασία και την ασφάλειά μας, δεν παύουν να είναι άνθρωποι που κάνουν λάθη και παρουσιάζουν ατέλειες. Για παράδειγμα, εκφράστηκαν πολλές απόψεις πολιτών σχετικά με την άνευ στρατηγικής μακροπερίοδη καραντίνα που διανύσαμε και πως αυτό οφείλεται στην ανικανότητα αυτών που παίρνουν τις αποφάσεις. Επιπλέον, διατυπώθηκαν απόψεις  που υποστήριζαν πως οι πολιτικοί, οι αρμόδιοι φορείς και οι επιστήμονες θα έπρεπε να γνωρίζουν καλύτερα πώς θα εξελιχθεί η κατάσταση της πανδημίας κι μόνο έτσι θα λάμβαναν τα κατάλληλα μέτρα. Τέτοιου είδους σχόλια είναι υποτιμητικά και μόνο να τα σκεφτεί κανείς. Από τη μία πλευρά, οι υπεύθυνοι για την αντιμετώπιση της πανδημίας στη χώρα μας φέρουν ευθύνη για τα μη αποδοτικά μέτρα που έλαβαν, από την άλλη πλευρά θεωρώ πως η ατομική ευθύνη επισκιάζει τη συλλογική. Με τη λογική αυτή, όσα μέτρα κι αν λάβουν οι πολιτικοί και τα υπουργεία, αν ο καθένας μας ξεχωριστά δεν κατανοεί την ευθύνη που φέρει για τις πράξεις του, τότε δεν φταίνε τα μέτρα, η καραντίνα, η απαγόρευση κλπ. που πολλαπλασιάζονται ούτε οι υπεύθυνοι για αυτά, καθότι δυστυχώς ο ένας απρόσεκτος μπορεί να είναι το «κρούσμα» που θα κολλήσει άλλους δέκα.

Το μαζικό μήνυμα «μένουμε σπίτι» αποτέλεσε το καταφύγιο για όσους επιθυμούν να παραμείνουν ασφαλείς, αλλά και την «καταδίκη» όσων δεν ήθελαν να προσαρμοστούν στις νέες συνθήκες. Οι σχέσεις και ιδίως οι οικογενειακές εντός σπιτιού επηρεάστηκαν και ίσως διχάστηκαν. Με τον καιρό φυσικά, αυτή η κατάσταση κουράζει, ωστόσο παρατηρούμε τουλάχιστον στην ελληνική κοινωνία, μια ένταση ξανά ανάμεσα στους πολίτες. Αυτή τη φορά, το γεγονός πυροδοτήθηκε από τα συχνά και ενίοτε αντικρουόμενα μέτρα προστασίας που εφάρμοζε η κυβέρνηση. Ο κόσμος, αγανακτισμένος με τα δεινά που προκάλεσε η πανδημία στην υγεία και την οικονομία, ζητάει μια «σανίδα σωτηρίας» ώστε να μπορέσει να προσαρμοστεί στις νέες συνθήκες «κανονικότητας» με ασφάλεια και όχι ένα «ακορντεόν» προσωρινών και άστοχων λύσεων.