Portal

Ελένη Κουτσοβαγγέλη

2007. Μόλις μετακόμισα Ελλάδα. Γεννήθηκα και ζούσα στην Γερμανία ως τα πέντε μου, και όπως ήταν λογικό, είχα ήδη, στα πρώτα μου έτη εν ζωή, αποκτήσει πολύ διαφορετικές νοοτροπίες από αυτές της τωρινής μου πατρίδας. Πέρασε η χρονιά του νηπιαγωγείου στην Ελλάδα, σαν γρήγορα τρεχούμενο νερό, και ήρθε η στιγμή να πάω στην πρώτη δημοτικού, σε ένα δημόσιο σχολείο της γειτονιάς μου. Βλέπετε, ήμουν (δυστυχώς ή ευτυχώς) πολύ μικρή για να βρω απαντήσεις για κάποιες συμπεριφορές και στερεότυπα που είχαν ήδη χαραχθεί με ανεξίτηλο σημάδι στα μυαλά από μερικούς συμμαθητές μου. Ή μάλλον, για να το διατυπώσω καλύτερα, καθώς σε τόσο μικρή ηλικία ένα παιδί σφύζει από συμπεριφορές που προέρχονται από μιμητισμό, τον ‘’κακό σπόρο’’ που είχαν, ασυνείδητα ή και συνειδητά, φυτέψει ορισμένοι γονείς στα παιδιά τους. Τον σπόρο του, ό,τι διαφέρει από μένα θα μένω μακριά. Ο λόγος του ‘’μένω μακριά’’, βέβαια, διέφερε από σπίτι σε σπίτι. Ήταν άλλοτε κάτι σαν μια υπερ-διαστημική -θα την έλεγα- χολέρα, άλλες φορές απλός φόβος, και άλλες από ξεκάθαρο και χωρίς ντροπή, συντηρητικό εθνικισμό. Για εμένα πάντως αποτελούσε παράγοντας μοναξιάς και σίγουρα όχι διεύρυνσης των κοινωνικών μου κύκλων. Η μικρή Ελένη άκουγε καθημερινά πράγματα όπως, «Η μαμά μου, μου είπε να μην παίζω μαζί σου, γι’ αυτό φύγε», «Παιδιά τρέξτε! Η χολέρα!» που εννοείται πως εάν κάποιος με ακουμπούσε, ‘’κολλούσε’’ αυτομάτως την αρρώστια του διαφορετικού, «Δεν σε θέλουμε στην παρέα μας», «Έι! Ελένη! Πες το γράμμα ρο!» «Πες νερό!», πες αυτό, πες το άλλο, μόνο και μόνο γιατί είχε πλέον γίνει παιχνίδι το ότι δεν μπορούσα να προφέρω το ρο, αφού στην Γερμανία το γράμμα ρο δεν προφέρεται όπως στα ελληνικά ως υγρό ημίφωνο, αλλά ως ένα άφωνο ουρανικό ‘’γ’’. Αυτά και πολλά άλλα, οδήγησαν, δυστυχώς, στην ικανότητα μου σε δευτερόλεπτα να σκαρφίζομαι δικαιολογίες να έρθει κάποιος κηδεμόνας στο σχολείο για να πάω σπίτι, και εννοείται πως στην θέση νούμερο ένα ήταν το ‘’πονάει η κοιλιά μου’’. Ήταν κρίμα. Παιδί ήμουν και δεν ήμουν μαθημένη στο ότι το ‘’διαφορετικό’’, διαφέρει. Η ενσωμάτωση μου δεν ήταν εύκολη, και σίγουρα μου έχουν στοιχήσει έως και σήμερα όλα αυτά τα λόγια και οι συμπεριφορές των εξάχρονων συμμαθητών μου, οι οποίοι με έδειχναν με το δάχτυλο σχεδόν καθημερινά. Αδυνατώ -ως 20 χρονών κοπέλα- να κάνω φιλίες και η αλήθεια είναι πως πολλές φορές αποφεύγω νέες συναναστροφές. Δεν θα πλατειάσω άλλο. Ζητώ απλά, μέσα από τα βιώματα μου που μοιράστηκα μαζί σας, να ευαισθητοποιήσω το θέμα του λόγου μίσους απέναντι σε ανθρώπους άλλων εθνών. Δεν αποφασίζουμε που θα γεννηθούμε και ούτε καθορίζει μια υπηκοότητα το αν θα είμαστε άνθρωποι από ‘’καλό χαρμάνι’’. Ας βάλουμε ένα τέλος σε όλο αυτό. Ο καθένας μας με τον τρόπο του. Δεν αξίζει σε κανένα παιδί.