Portal

Κωνσταντίνος Αρβανίτης

Η εξέλιξη του εμπορικού αλλά και μη εμπορικού κινηματογράφου τις τελευταίες δεκαετίες μπορεί να χαρακτηριστεί και ως αλματώδης, πάντοτε μέσα στα πλαίσια της διαρκούς τεχνολογικής ανάπτυξης η οποία δεν σταματά να διευκολύνει σκηνοθέτες, παραγωγούς ή ακόμα και τεχνικά επιτελεία να εργάζονται κάτω από καλές συνθήκες εξασφαλίζοντας αποτελέσματα άνω του ικανοποιητικού. Ωστόσο η τεχνολογική εξέλιξη, συνυφασμένη με την ανάπτυξη και διάδοση του διαδικτύου πολλές φορές έρχεται να διαδραματίσει έναν αρνητικό ρόλο όσον αφορά την καλλιτεχνική δημιουργία. Η ρητορική μίσους που εμφανίζεται όλο και εντονότερα στους διαδικτυακούς κύκλους φαίνεται πως πλέον “ρυθμίζει” αποφάσεις παραγωγών, απορρίψεις σεναρίων ή ακόμα και απολύσεις ηθοποιών. Μέχρι που όμως μπορεί να γίνει ανεκτή από το σύγχρονο Χόλυγουντ αυτή η υπέρμετρη δύναμη των διαδικτυακών κοινοτήτων;

Τα τελευταία χρόνια μόνο λίγα δεν είναι τα παραδείγματα υποθέσεων στα οποία κινηματογραφικοί δημιουργοί έγιναν θύματα ρητορικών μίσους από κοινότητες τοξικών θεατών στο διαδίκτυο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η υπόθεση του Ράιαν Τζόνσον, ο οποίος βρέθηκε στο στόχαστρο οργισμένων οπαδών του Πολέμου των Άστρων, μετά από την κυκλοφορία του όγδοου κεφαλαίου της αγαπημένης σειράς ταινιών. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα ο Τζόνσον να απολυθεί από τη θέση του σκηνοθέτη της επόμενης ταινίας, χωρίς να ολοκληρώσει ποτέ το όραμά του για τη συνέχεια του ‘franchise’. Με αντίστοιχο τρόπο έχουν κινηθεί στο παρελθόν και άλλα στούντιο που προχώρησαν σε άμεσες αλλαγές προσώπων, όταν αυτά δεν ικανοποιούσαν τα θέλω φανατικών οπαδών ταινιών ή σειρών.

Επιπλέον αξίζει να σημειωθεί πως πηγή ρητορικής μίσους, όσον αφορά τον χώρο του κινηματογράφου έχει αποτελέσει η υπερβολική εφαρμογή της πολιτικής ορθότητας στη συγκεκριμένη βιομηχανία. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να δημιουργηθούν δυο αντιμαχόμενα στρατόπεδα: αυτό των πολέμιων κάθε είδους πολιτικής ορθότητας, που απαιτούν τον πλήρη διαχωρισμό του κινηματογράφου από οποιοδήποτε πολιτικό ή κοινωνικό μήνυμα και αυτό των φανατικών υποστηρικτών της πολιτικής ορθότητας, που αρνούνται τη μη ύπαρξη κοινωνικοπολιτικών μηνυμάτων σε κάθε είδους ταινία και δεν διστάζουν να προσδώσουν βαρύτατους χαρακτηρισμούς σε όποιον δημιουργό δεν συμμερίζεται τις απόψεις τους.

Όλα αυτά τα δεδομένα όμως μας κάνουν να απορούμε, μήπως το διαδίκτυο τελικά έδωσε παραπάνω δύναμη στον οποιοδήποτε, χωρίς να έχει κάνει κάτι για να την αξίζει; Μήπως οι παραγωγοί και τα στούντιο θα έπρεπε να πάψουν να δίνουν βάση σε αυτές τις τοξικές ομάδες και να αφήσουν στους δημιουργούς την ελευθερία να εκφραστούν; Δυστυχώς όλα δείχνουν πως οδεύουμε ολοταχώς σε μια σκοτεινή για την τέχνη εποχή, όπου ο δημιουργός θα είναι πλέον περιττός και οι “ειδικοί” θα εργάζονται πίσω από το κάθε έργο με μοναδικό σκοπό την αποφυγή αρνητικών σχολίων.