Portal

Γιώργος Καλύβας

Οι φοιτητικές παρατάξεις εντός των πανεπιστημίων μπορούν να γίνουν πολύ εύκολα εκφραστές ρητορικής μίσους δημιουργώντας ιδίως κατά την προεκλογική περίοδο ένα κλίμα διχασμού και ανταλλάσσοντας αλλεπάλληλες προσβολές οι οποίες αγγίζουν, ουκ ολίγες φορές, τα όρια του ρατσισμού.

Θα έλεγε κανείς ορθώς ότι η μόνη λύση σε αυτή την συνεχόμενη συστηματική διαπλοκή είναι οι νέες γενιές, οι οποίες έχουν χρέος να μάχονται για την απαγκίστρωση από αναχρονιστικές και μη βιώσιμες πολιτικές και να τις αντικαθιστούν με καινοτόμες, ρηξικέλευθες ιδέες που ενδεχομένως να μεταβάλουν άρδην το πολιτικό κλίμα στην Ελλάδα. Τι γίνεται όμως όταν οι νέοι γίνονται δέσμιοι των παλιών; Όταν η τοξικότητα και η επιρροή των προηγούμενων στους επόμενους είναι τόσο ισχυρή, με αποτέλεσμα να επαναλαμβάνεται ασυνείδητα το ίδιο μοτίβο; Ίσως σε αυτή τη περίπτωση να είμαστε άξιοι της μοίρας μας.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν οι φοιτητικές παρατάξεις των ανωτάτων ιδρυμάτων, που ενώ ισχυρίζονται ότι διαπνέονται από προοδευτικότητα και αλτρουισμό, καταλήγουν να λειτουργούν ακριβώς όπως οι «γερουσίες» της Βουλής. Συνήθως το πραγματικό πρόσωπο των εκπροσώπων αυτών των παρατάξεων αποκαλύπτεται στην φοιτητική προεκλογική περίοδο, μία περίοδο κατά την οποία, όλως τυχαίως, όλοι είναι φίλοι σου, σε συναισθάνονται και σε κατανοούν. Προθυμοποιούνται να σε βοηθήσουν στα μαθήματα της σχολής, υποσχόμενοι τον ουρανό με τα άστρα, οργανώνουν εξορμήσεις και επισκέψεις ώστε να «βοηθήσουν» τον φοιτητή να κατασταλάξει στο επάγγελμα που τον ενδιαφέρει, δρομολογούν διαμαρτυρίες για να προβάλλουν το πόσο κοντά βρίσκονται στον φοιτητή και ότι μάχονται για τα δικαιώματά του. Θα έλεγε πάλι κανείς ότι πρόκειται για μία αμοιβαία συνθήκη που εξυπηρετεί όλους. Δεν είναι ακριβώς όμως έτσι τα πράγματα. Εδώ υπεισέρχεται η ρητορική του μίσους. Προκειμένου να προσηλυτίσουν άλλους φοιτητές συγκρούονται μεταξύ τους, εκδηλώνουν μία μεγάλη αποστροφή προς τις αντίθετες ιδεολογίες, δυσφημίζουν, προπαγανδίζουν, διασύρουν και πάει λέγοντας. Φυσικά κανείς απ’ αυτούς δεν αναγνωρίζει οτιδήποτε θετικό υλοποιηθεί από τις αντίπαλες παρατάξεις, ακόμα κι αν έχει πράγματι συνεισφέρει στην πανεπιστημιακή κοινότητα, γιατί δίνεται μεγαλύτερη βαρύτητα στην εξουσία και την ανάδειξη στην εκλογική πυραμίδα, παρά στο γενικό καλό του εκάστοτε ιδρύματος. Σας θυμίζει κάτι αυτή η αντιμετώπιση; Ακριβώς την ίδια τακτική υιοθετούν και οι αρχηγοί βουλευτικών κομμάτων, προπηλακίζοντας και καταφεύγοντας ακόμα και σε ακραίους, προσβλητικούς χαρακτηρισμούς για τους πολιτικούς τους αντιπάλους. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, δεν θα απουσιάζει από τα ακραία ερειστικά μέλη της κάθε παράταξης η καταπάτηση αξιών και ο ρατσιστικός μισαλλόδοξος λόγος που στη συγκεκριμένη περίπτωση θα χρησιμοποιηθεί για την καταβαράθρωση των αντιπάλων.

Αξίζει να επισημανθεί ότι τέτοια κομματικά συμπλέγματα ιδίως εντός πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, τοποθετούν δύο ή περισσότερους ανθρώπους σε διαφορετικά στρατόπεδα, δημιουργώντας μεταξύ τους μία αρνητική προδιάθεση, δίχως να εξετάσουν από πριν τα κοινά που μπορεί να τους ενώνουν αντί για τις διαφορές που τους απομακρύνουν. Ενθαρρύνονται έτσι οι προκαταλήψεις και οι ταμπέλες, νέοι άνθρωποι διαβρώνονται, εντείνεται η ρητορική μίσους μεταξύ φοιτητών και σε ένα πιο ευρύ εθνικό πλαίσιο, συμβάλλουν οι ίδιοι στην αναπαραγωγή ενός συστήματος που κυβερνά την Ελλάδα για αιώνες. Αυτό των πελατειακών σχέσεων και του συντηρητισμού. Θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι η συνεργασία αντίπαλων ιδεολογιών για το κοινό καλό του πανεπιστημίου είναι ουτοπική, όμως γιατί να χαρακτηρίζεται ουτοπικό κάτι που επιτέλους θα παρεκκλίνει από τα μέχρι τώρα πρότυπα και τις νόρμες που αντί να αμφισβητούνται, αντιμετωπίζονται ως φυσιολογικές;