Portal

Νίκος Γουργουλέτης

Έχει περάσει μονάχα λίγος καιρός από τη δήλωση του υπουργού Δικαιοσύνης κυρίου Κωσταντίνου Τσιάρα σχετικά με τον αντίκτυπο των μονογονεϊκών οικογενειών και των ομόφυλων ζευγαριών στην ψυχολογία των παιδιών, και η αλήθεια είναι πως η συγκεκριμένη δήλωση με έχει προβληματίσει και θλίψει βαθιά.

Ο κύριος Τσιάρας υποστήριξε δημόσια πως τα παιδιά που προέρχονται από μονογονεϊκές και ομόφυλες οικογένειες παρουσιάζουν περισσότερα προβλήματα στην ψυχική τους υγεία από αυτά που μεγαλώνουν με την παρουσία και των δύο φύλων, προσθέτοντας ότι έχουν περισσότερες πιθανότητες «παρέκκλισης» και τονίζοντας ότι η δήλωσή του στηρίζεται σε επιστημονικές μελέτες. Το γεγονός που με προβλημάτισε περισσότερο απ’ όλα δεν είναι η άγνοια απέναντι στις επιστημονικές μελέτες, τις οποίες και πρόκειται να παραθέσω παρακάτω, αλλά ότι ένας υπουργός που το πεδίο ενασχόλησής του αφορά στα ανθρώπινα δικαιώματα, προβαίνει σε μια τέτοιου είδους δήλωση. Πώς είναι δυνατόν ένας άνθρωπος που οφείλει να προασπίζει τα ανθρώπινα δικαιώματα, να απομακρύνεται από τις ανθρωπιστικές αξίες και να συκοφαντεί άτομα που υφίστανται διακρίσεις συνεχώς στην καθημερινή τους ζωή; Αντί να προβεί σε προάσπιση αυτών των δικαιωμάτων, προτρέπει σε διακρίσεις, σε διαιώνιση στερεοτυπικών αντιλήψεων και στην παραβίαση της ισότιμης προσπέλασης των ΛΟΑΤΚΙ+ πολιτών στη γονεϊκότητα. Αυτό που πρέπει να καταστεί αντιληπτό είναι ότι τα ψυχολογικά προβλήματα γεννιούνται λόγω των στερεοτυπικών αντιλήψεων που ενστερνίζεται και διαιωνίζει ο ίδιος και όχι λόγω του σεξουαλικού προσανατολισμού και της ταυτότητας φύλου των γονέων.

Με τη ρητορική μίσους την οποία εξέφρασε ο κύριος Τσιάρας δεν δίστασε να κάνει επίκληση της επιστήμης, η οποία εν τέλει αποδείχτηκε ψευδής και μη επικαιροποιημένη. Σε αντίθεση με εκείνον θα επιχειρήσω να επικαλεσθώ την επιστήμη παραθέτοντας ορισμένα διαδικτυακά κείμενα που αποδεικνύουν ξεκάθαρα ότι ο σεξουαλικός προσανατολισμός και η ταυτότητα φύλου των γονέων δεν διαδραματίζουν κανέναν απολύτως ρόλο στην ψυχοσυναισθηματική ανάπτυξη των παιδιών και δεν επιβαρύνουν την δυνατότητα προσαρμογής τους σε κανένα επίπεδο.

Το φθινόπωρο του 1996, οι καθηγητές του Πανεπιστημίου της Virginia, Patterson και Redding, έγραψαν στην ακαδημαϊκή τους εργασία με τίτλο «Παιδιά ομόφυλων γονέων: Επιπτώσεις της Έρευνας Κοινωνικών Επιστημών στην Πολιτική» (Patterson C. J., Redding, R., E. (1996). Lesbian and Gay Families with Children: Implications of Social Science Research for Policy. Journal of Social Issues, 52(3), pp. 29-50), τα εξής: «Συνοψίζουμε τα πρόσφατα ερευνητικά ευρήματα που υποδεικνύουν ότι οι λεσβίες και οι ομοφυλόφιλοι γονείς είναι σε θέση κατά ίσο ποσοστό με τους ετεροφυλόφιλους γονείς να παρέχουν ένα οικογενειακό περιβάλλον που προξενεί θετικά αποτελέσματα κατά την ανατροφή των παιδιών. Τα ευρήματα της έρευνας υποδηλώνουν ότι, εκτός εάν και έως ότου αποδειχθεί ότι έχει αλλάξει το βάρος των αποδεικτικών στοιχείων, ο σεξουαλικός προσανατολισμός των γονέων θα πρέπει να θεωρείται άσχετος με αντιπαραθέσεις που αφορούν στην επιμέλεια των παιδιών, στην επίσκεψη, στην ανάδοχη φροντίδα και στην υιοθεσία.»

Παράλληλα, σύμφωνα με επιστημονική έρευνα που έχει διεξαχθεί από την Everri M. και αναγράφεται στο βιβλίο «Genitori come gli altri e tra gli altri» συμπεραίνονται τα εξής: οι γονείς ίδιου φύλου είναι σε θέση να παρέχουν φροντίδα για προστασία στα παιδιά όπως κάθε άλλος γονέας. Τα παιδιά ομόφυλων ζευγαριών, τα παιδιά τρανς και γενικότερα ΛΟΑΤΚΙ+ γονέων δεν αντιμετωπίζουν περισσότερες προκλήσεις ψυχικής υγείας σε σχέση με τα παιδιά που μεγαλώνουν με ετεροφυλόφιλους γονείς. Τέλος, δεν υπάρχουν ενδείξεις ότι τα παιδιά με γονείς ίδιου φύλου αναπτύσσουν συγκεκριμένο σεξουαλικό προσανατολισμό, π.χ. ομοφυλόφιλος.

Κάτι τελευταίο το οποίο αξίζει να αναφερθεί είναι ότι η προστασία της ΛΟΑΤΚΙ+ γονεϊκότητας εντάσσεται στην στρατηγική της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της οποίας η Ελλάδα είναι μέλος.

Γίνεται επομένως εύκολα αντιληπτό το γεγονός ότι δεν τίθεται θέμα αποδοχής ή μη σχετικά με το ζήτημα αυτό. Σημασία δεν έχει η μορφή της οικογένειας αλλά η ποιότητα ανάμεσα στη σχέση γονέα και παιδιού. Αυτό που θα πρέπει να μας ανησυχεί είναι η διαιώνιση των στερεοτύπων και ο φόβος απέναντι σε κάτι που είναι διαφορετικό από το συνηθισμένο. Και στην τελική, ας μην ξεχνάμε κάτι σημαντικό. Τα πάντα γύρω μας είναι κοινωνικές κατασκευές που κάποτε δημιουργήθηκαν για να εξυπηρετήσουν ορισμένες καταστάσεις. Οι κοινωνικές κατασκευές, όμως, όσο αλλάζουν οι εποχές, δεν θα πρέπει να μένουν στάσιμες σαν να είναι αμετάβλητοι φυσικοί νόμοι. Αποτελούν απλώς συμφωνημένες συμβάσεις που υπάρχουν για να ανατρέπονται και να εξελίσσονται.