Portal

Ιάσονας Θεριός

Και αυτό γιατί η Αγιά Σοφιά, όπως πρόκειται να ονομαστεί, θα αποτελέσει το πιο «αγγλικού τύπου» γήπεδο στην Ελλάδα. Αυτό σημαίνει πως η απόσταση μεταξύ του τερέν και των κερκίδων θα είναι μόλις 6 μέτρα. Μόνο το γήπεδο «Απόστολος Νικολαΐδης» του Παναθηναϊκού θα μπορούσε να συγκριθεί σε αυτό το χαρακτηριστικό με την «Αγιά Σοφιά», η «Λεωφόρος» όμως δεν έχει αποτελέσει σταθερή έδρα της ομάδας. Η ελάχιστη αυτή απόσταση ανάμεσα σε φίλαθλους και ποδοσφαιριστές σημαίνει με απλά λόγια πως θα έχουμε να κάνουμε με ένα γήπεδο το οποίο θα «τεστάρει» το γηπεδικό μίσος που τόσο έχουμε συνηθίσει στη χώρα μας.

Η κατασκευή αυτή έχει τη δυνατότητα να αποτελέσει την αφετηρία για την αλλαγή της γηπεδικής μας κουλτούρας. Mιας κουλτούρας, που προς το παρόν είναι συνυφασμένη με το μίσος τόσο για την αντίπαλη, όσο και για την ομάδα που αγαπάει κανείς. Οποιοσδήποτε έχει βρεθεί σε ένα ποδοσφαιρικό γήπεδο στην Ελλάδα σίγουρα έχει αντιληφθεί πόσο αυθόρμητα κυκλοφορούν τα ρατσιστικά σχόλια, ευχές για τραυματισμούς και άλλες προσβολές, τόσο για τους διαιτητές, τους αντίπαλους φιλάθλους όσο και για τους ποδοσφαιριστές, ακόμη και για τις οικογένειες τους. Φυσικά τα περιστατικά δεν περιορίζονται στη λεκτική βία.

Δυστυχώς, είναι πολλές οι φορές που έχουμε γίνει μάρτυρες ρίψης αντικειμένων στον αγωνιστικό χώρο, ακόμη φωτοβολίδων προς ποδοσφαιριστές. Αν πράγματι ο αθλητισμός είναι δείγμα πολιτισμού, τότε σε καμία περίπτωση τέτοια φαινόμενα δεν έχουν θέση στα γήπεδα μιας χώρας. Τέτοια περιστατικά όμως, είναι πολύ πιο εύκολο να συμβούν σε ένα γήπεδο στο οποίο το χορτάρι βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από τις κερκίδες.

Εκεί, ο οπαδός θα σκεφτεί πριν εξαπολύσει σχόλια γεμάτα μίσος και κακία σχόλια, καθώς ο διαιτητής, που με μεγάλη άνεση θα τα αντιληφθεί, διατηρεί τη δυνατότητα να διακόψει το παιχνίδι εις βάρος της γηπεδούχου ομάδας. Εκεί, ο οπαδός θα το σκεφτεί πριν ρίξει οποιοδήποτε αντικείμενο προς τον αγωνιστικό χώρο, καθώς αυτό αναπόφευκτα θα καταλήξει στο γρασίδι και πιθανώς να τραυματίσει κάποιον αγωνιζόμενο, κάτι που θα αποδειχτεί και πάλι εις βάρος της γηπεδούχου. Πλέον όλο και συχνότερα, οι ποδοσφαιριστές αντιδρούν ενωμένα σε περιστατικά λεκτικής βίας, κυρίως ρατσισμού, αποχωρώντας μαζικά από το γήπεδο, πόσο μάλλον από ένα γήπεδο που πολύ εύκολα τέτοιες προσβολές θα πέφτουν στην αντίληψη τους. Οι οπαδοί σε ψυχρά και απόμακρα γήπεδα νιώθουν προστατευμένοι εκφράζοντας το μίσος τους. Ξέρουν ότι δεν θα δουν ξαφνικά έναν εξαγριωμένο άλλον Καντονά να τους επιτίθεται με το που εκείνοι του επιτεθούν ρατσιστικά. Ξέρουν πως καμία κάμερα δεν μπορεί να τους καταγράψει στο πάνω διάζωμα του ΟΑΚΑ, για παράδειγμα, όσο αυτοί σημαδεύουν με φωτοβολίδες τον αντίπαλο τερματοφύλακα.

Σε γήπεδα όπως η Αγιά Σοφιά οι οπαδοί είναι εκτεθειμένοι και διστάζουν να φωνάξουν ή να κάνουν όσα θα φώναζαν ή θα έκαναν. Στην Αγγλία που όλα σχεδόν τα γήπεδα είναι αυτής της λογικής, δεν είναι λίγοι αυτοί που έχουν υποστεί ισόβιο αποκλεισμό από τα γήπεδα εξαιτίας παρόμοιων ανεγκέφαλων ενεργειών, αποτελώντας το παράδειγμα προς αποφυγή για όλους τους υπόλοιπους.

Προφανώς και ο φόβος των οπαδών να εκφράσουν λεκτικά ή σωματικά το μίσος και τις απεχθείς ιδέες τους δεν αποτελεί λύση στο πρόβλημα της νοσηρής ελληνικής γηπεδικής νοοτροπίας. Σε συνδυασμό με τις απαραίτητες ποινές όμως, ο φόβος της έκθεσης σε ένα τέτοιο γήπεδο μπορεί να αποτελέσει ένα μικρό πρώτο βήμα περιορισμού του μίσους στον αθλητισμό. Με αυτόν τον τρόπο, αλλά και μέσω και  άλλων ενεργειών για την αντιμετώπιση αυτής της νοοτροπίας, μπορούμε να ελπίζουμε στη μείωση των φαινομένων αυτών από τα γήπεδα μας και να αρχίσουμε να απολαμβάνουμε πραγματικά το άθλημα.